දුම් රිය මගී ජනතාවෙනි, මේ ඔබේ අවධානය පිණිසයි!!!

ඊයේ උදේ වරුවේ මගේ පුංචි බයිසිකල් කට්ට හදාගන්ඩ කියලා ඒකට අවශ්‍ය කරන අඩුම කුඩුම ටිකක් ගන්ඩ මම ගම්පහට ගියේ.මගේ බයිසිකලේ ලොවෙත් නැති එකක් හින්දා ඒකට ඕනෙ කරන අමතර කොටස් හොයන එක ලේසි නෑ කියලා මම දැනං හිටියා උනත් ගම්පහින් හොයාගන්ඩ බැරිවෙයි කියලානං හිතුවෙ නෑ.ඔන්න ගම්පහ එහෙ මෙහෙ දාඩිය පෙරාගෙන ඇවිද ඇවිද ඉද්දි තමයි මගේ සොඳුරගෙන් ආවෙ කෝල් එක.උන්දෑ අර ජේවීපී උංගේ උසිගැන්වීම්වලට අහුවෙලා කොළඹ ඇවිල්ලා පිකට් එකක් කරන්ඩ.ඔන්න බලන්ඩ සහෝදරවරුනි මේ විශ්වවිද්‍යාලවල උන්ට පුස්තකාලෙට වෙලා පොතක් පතක් බලාගෙන ඉන්නැතුව කොළඹ එනවා පිකට් කරන්ඩ.මේ රටේ ප්‍රශ්න ඔක්කොම විසඳිලා තියෙන වෙලාවේ මේව නං කරවන්නේ විදෙස් බළල් අත් ම තමයි.

කොහොම හරි සතියකින් විතර උන්දෑ මුන ගැහෙන්ඩ බැරි වෙච්ච හින්දා සහ බයිකලේට අවශ්‍ය කෑලි ගම්පහ හොයාගන්ඩ තිබ්බේ නැති හින්දාත් මම ඒ ඇඳං හිටපු මඩ ගෑවිච්ච සෙරෙප්පු දෙකයි කොට කළිසමයි හඩු කමිසෙයි පිටිං නැග්ගා කෝච්චියට.ඔන්න කොහොමහරි කොටුවට ගිහිල්ලා බයිසිකලේට අඩුමකුඩුම ටිකත් හොයාගෙන ස්ටේශන් එකේදි පවුලවත් මුණ ගැහුනා කියමුකෝ.

ඔන්න දැං තමයි කතාව පටං ගන්නේ ඈ.

කොටුවේ කෝච්චි දෙකක් නවත්තලා තිබ්බා ගම්පහ පැත්තට යන.එකක් පොල්ගහවෙල යන එක.ඒක කළිං යන හින්දා ඒකෙ සෙනඟ පිරිලයි හිටියේ.අපිටත් යන්ඩ හදිස්සි උනත් පොඩ්ඩක් කතා කර කර යන්ඩ ඕනේ හින්දා සහ පවුල උදේ ඉඳං අව්වේ හිටං ඉඳලා කකුල් රිදෙනවා කිව්ව හින්දා සහ කලිං දවසේ යෝධ පා ගමනක් ගිහිං ඇවිත් මගෙත් කකුල් රිදෙන හින්දා අපි පොල්ගහවෙල එකට නගින්නැතුව අනිත් වේදිකාවේ නවත්තලා තිබ්බ පැය බාගෙකිං විතර යන්ඩ නියමිත රඹුක්කන කෝච්චියට නැගලා ඉඳ ගත්තා.

ලව් කරද්දි කාලය යනවා තේරෙන්නේ නෑ නොවැ.ඉතිං ඔන්න අපි දන්නෙම නැතුව කෝච්චිය පිටත් වෙන වෙලාවත් ආවා කියමුකෝ.ඔන්න කෝච්චිය ආවා මරදානට.මේ වෙද්දි අපිට නොදැනීම කෝච්චිය සෙනඟගෙන් පිරිලයි තිබුනේ.ඔන්න බලන්ඩ සහෝදරවරුනි කරුමෙක මහත.මරදානෙන් නැග්ගා කියන්ඩකෝ ළඳක් කිරිකැටියෙකුත් වඩාගෙන.සෙනඟ අස්සෙන් ඔළුව දාපු අංකල් කෙනෙක් 'මල්ලි පොඩ්ඩක් සීට් එක දෙනවද?' කිව්වේ විධානාත්මක ස්වරූපයෙන්.අසරණ වෙච්ච මම අර මොනවද කාපු මොකාද එකා වගේ නැගිටලා සීට් එක පූජා කළා.

මට දුක මේකයි.මේ වගේ සීට් එක පූජා කරන්ඩ සිද්ද වෙච්ච පළවෙනි දවස මේක නෙමෙයි.මට පාං කියාගන්ඩ බැරි තරං මහන්සි වෙලා ඉඳගෙන යන්ඩ ඕනෑ කියලා හිතාගෙන මරදානෙන් නගින්නැතුව කොටුවට ගිහිල්ලා පොරකාලා සීට් එකක් අල්ලගෙන ඉඳගෙන එනකොට මරදානෙන් නගිනවා කවුරු හරි සීට් එක දෙන්ඩ වෙන කෙනෙක්.ඇයි වදේ අපිත් කියලා මිනිස්සුනේ නැද්ද මං අහන්නේ.ඒකත් කමක් නෑ කියමු.මේ මිනිස්සු සීට් එක දුන්නම නිකං මනුස්ස කමට හිනා වෙයවු.උං හැසිරෙන්නේ හරියට උංට ආණ්ඩුවෙන් ලියලා දීපු සීට් එකේ මම බලෙං ඉඳං ආවා වගේ.අනික උංට සීට් එක දීලා එතනම හිටං යන මාව පෙනි පෙනී වෙන එකෙක්ට සීට් එක දීලා බැහැලා යන උනුත් ඉන්නවා.

ඉතිං ඔන්න ඔහොමයි සහෝදරවරුනි මගේ සහ මගේ ප්‍රියාවගේ පෙම් හමුවට කෙළ උනේ.ඊට පස්සේ අපේ උන්දැත් නැගිටලා කකුල් රිදෙන එක අමතක කරලා ගම්පහට එනකං හිටගෙන ලව් කර කර ආවා.

දැං මේක කියවන ඇත්තන්ට මට කියන්ඩ තියෙන්නේ මේකයි.ඔය ඇත්තෝ දුර ගමනක් යනවනං සහ ඒක පොදු ප්‍රවාහන සේවෙකින් යන්ඩ හිතං ඉන්නවනං කළිං ප්ලෑන් කරලා සෙනඟ ඩු වෙලාවක යන්ඩ උත්සාහ කරන්ඩ.නැත්තං අනිත් මිනිස්සු කරනවා වගේ ටිකක් කළිං ඇවිත් තමුන්ට හෝ තමුංගේ බිරිඳට හෝ තමුන්ංගේ දරුවන්ට හෝ තමුංගේ දෙමව්පියන්ට සීට් එකක් හොයලා ඉන්දවන්ඩ.එහෙම කෙනෙක්ට සීට් එකක් දෙන එක අනිත් අයගේ වගකීමක් කියලා හිතන්ඩ එපා.අනිත් එක කවුරු හරි එහෙම සීට් එක දුන්නම පොඩ්ඩක් හිනාවෙලා තමුන් මනුස්සයෙක් කියලා පෙන්නන්ඩ.

ඉස්තූතියි!