06 May 2020

කොණ්ඩ රැවුල් සහ මුහුණු සායම්

  
 
ඉස්කෝලේ යන කාලේ අපෙන් වෙලාවට එන එක. වෙලාවට යන එක, වෙලාවට කන එක, "එක්ස්කියුස් මී" කියලා චූ දාන්න යන එක වගේ දේවල් අපේක්ෂා කළා වගේම බොහොම තද බල විදිහට බලාපොරොත්තු වෙච්ච දෙයක් තමයි හරි ගානට කොණ්ඩෙ කැපිල්ල. මේක කොහෙත්ම සුළු කොට තකන්ඩ පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයි. මහින්ද එන්ඩ කිව්වම යන්ඩ බෑ කියලා කට්ටියක් තීරණේ කළාට රැස්වීමෙදි කොණ්ඩෙ වැරදියට කපලා තිබ්බ එකෙක්ට ශිෂ්‍ය නායකයෙක් හරි ගුරුවරයෙක් හරි ළඟට කතා කළොත් නොගිහින් ඉන්ඩ බෑ. යන්ඩම වෙනවා. නැත්තං ඉතිං "එක්ස්කියුස් මී" කියන්ඩත් කළිං කළිසමේ චූ යන්ඩ පුළුවං. අපිව ඇති දැඩි කළේ අන්න එහෙම එළිමහන් සිර කඳවුරක තත්ත්ව යටතේ.

මෙතන ලොකුම ගැටළුව වෙන්නේ පාසලේ කොණ්ඩය සම්බන්ධයෙන් තියෙන නිර්ණායක කොල්ලන්ගේ මනසේ තියෙන කෑල්ලක් සැට් කරගත හැකි කොණ්ඩා විළාසිතා එක්ක එකට නොයෑම. මස්තිෂ්කයෙන් වෙනුවට ශිෂ්ණ මුණ්ඩයෙන් හිතන පතන ඔය වයසෙදි රැස්වීමෙදි හෝ ඉස්කෝලෙට ඇතුළු වෙන ගේට්ටුව ළඟදි ගුටි කෑමට හෝ අවඥාවට ලක් වීමේ අවධානම අරගන්ඩ කොල්ලො පෙළඹෙනවා. කොච්චර වයසට ගියත් ශිෂ්ණයෙන් විතරක් හිතන පතන උන් ඉන්න රටක අර කොල්ලන්ට වැරැද්දක් පටවන්න බෑනේ. ඉතිං කොල්ලො කාලෙන් කාලෙට එන විලාසිතා අත් හදා බලනවා. පස්සේ ඉස්කෝලෙදි අහු උනාම එක්කො ඉස්කෝලෙ ඉස්සරහා සැලුන් එකේ අයියට සල්ලි දීලා විජයග්‍රාහී දෙවන හිස බෑමත් කරගන්න වෙනවා.එහෙම නැත්තං ඔළුව වටේ වැඩිපුර අඩු වෙලා මුදුනේ විතරක් කොණ්ඩේ වැඩි වෙලානං අඟුරු හරි සපත්තු පොලිෂ් හරි ගාලා වැරැද්ද වහගන්න උනුත් ඉන්නවා. ගෙදර අක්කගේ ඇහිබැම පාට කරන පැන්සල හොරකම් කරලා ඔළුව වටේ උලාගෙන අක්කලාගෙන් ගුටි කාපු උනුත් නැතුවා නොවේ.

අපේ ගුරුවරුන්ට අනුව පුද්ගලයෙක්ගේ ශිෂ්ඨභාවය මැණ බැලෙන ප්‍රධානම සාධකය වන්නේ කොණ්ඩය කපා ඇති ආකාරයයි. ඔබ පොරක් විය හැක. ඉගෙනීමේ අති දක්ෂයෙක් විය හැක. අවංකයෙක් විය හැක. කාර්යක්ෂම විය හැක. ඒ මොනවා උනත් කොණ්ඩය නිසි පරිදි කපා නැත්නම් ඔබ අසික්කිත අවලමෙකි. පාසලට අගෞරවයකි. දෙමව්පියන්ගේ සල්ලි කාබාසිනියා කිරීමට උපන් සල්ලාලයෙකි, කුඩ්ඩෙකි. කොටින්ම ඔබ නවතින්නේ එල්ලුම් ගහේ හෝ ජීවිතාන්තය තෙක් හිරේ වැටීමෙනි. නැතිනම් බල්ලෙක් බළලෙක් මෙන් පාරේ වෙඩි කා මිය යාමට සිදුවේ. (පාරේ වෙඩි කා මැරී වැටී සිටින බල්ලන් හෝ බළලුන් ඔබ දැක නැති බව කීමෙන් හෝ පාරේ බල්ලන්ට සහ බළලුන්ට වෙඩි තැබීමේ අවශ්‍යතාවයක් කිසිවෙකුටවත් නැතැයි පෙන්වා දීමෙන් හෝ ඔබට සහනයක් ලැබෙන්නේ නැත.). කොටින්ම අයින්ස්ටයින් අපේ පාසලට පැමිණියහොත් කොණ්ඩය කපාගෙන ඒමට නැවත හරවා යවනවා ඇත. ඒ ද පිට්ටනිය වටා වට පහක් දුවවා, මැද මිදුලේ තණකොළ ගලවා සුද්ද කිරීමට යෙදවීමෙන් පසුවය.

රැවුල පිළිබඳ අමිහිරි අත්දැකීම් ලැබුවේ වෛද්‍ය පීඨයට ඇතුලත් වීමෙන් පසුවය. පීඨයේ ජ්‍යෙෂ්ඨයින්ගෙන් ලද පළමු උපදෙස වූයේ " මල්ලි උඹලා කොණ්ඩේ පිළිවෙලට කපලා රැවුල කපලා පලයල්ලා ලෙක්චර්ස් යනකොට හරිද? ක්ලිනිකල් යද්දි ගොඩක් පරිස්සම් වෙයල්ලා. කොන්සෝ ඕවා හරියට බලනවා හරිද." කොන්සා යනු කන්සල්ටන්ට් යන්න කෙටි කිරීමෙන් සාදාගන්නා ගෞරවාර්ථ පදයකි.

"අයියේ පොයින්ට් එක පොඩ්ඩක් තිබ්බට අවුලක් නැද්ද?"

"මොකෝ උඹට මේකෙන් පාස් වෙලා යන්ඩ ඕනේ නැද්ද?"

 රැවුලක් වැවීම යනු ජාතික අපරාධයක් බව තේරුම් ගත්තේ එදාය. විටින් විට වාට්ටුවල සායනික පුහුණුව අතරතුරදී මේ බව නැවත නැවතත් මතක් කර දීමට විශේෂඥ වෛද්‍යවරු උත්සුක වූ බව සදහන් කළ යුතුය.

"බලනවා තමුසෙගේ හැටි. ඩොක්ට කෙනෙක් උනාම වැදගත් විදිහට ඉන්ඩ ඕන. වැද්දො වගේ ඉඳලා අපිටත් එක්ක ලැජ්ජ කරවන්ඩද හදන්නේ? " 
කොන්සා ඉංග්‍රීසියෙන් බණින විට හිත රිදෙන්නේ නැත්තේ තේරෙන්නේ නැති නිසාය. පස්සේ පපුව පැළෙන්න එන්නේ රැවුල කපලා නැති එකෙක් නිසා මුළු ශිෂ්‍ය කණ්ඩායමටම උගන්නන්නේ නැතිව එළවා දැමීම නිසා අපේක්ෂාභංගත්වයට පත්වූ කෙල්ලන්ගේ ඇනුම්පද ඇහුවාමය. උන්ට අනුව එක දවසක විශේෂඥ වෛද්‍යවරයාගේ පන්තියක් මග හැරීම නිසා ඔබට වෛද්‍ය උපාධිය ලබා ගැනීමේ ශක්‍යතාව නැති වී ගොස් අනාථ වී යනු ඇත. උපාධිය අසමත් වී නැවත ගමට යෑමට නොහැකි නිසා කෝච්චියට පැනීමට සමහරු යෝජනා කළහ. සමහරු බෝට්ටුවෙන් ඕස්ට්‍රේලියාවට යෑමට සැළසුම් කළහ. ගමේ කොල්ලාට බූට් එක තියා කැම්පස් එකේ එකෙක් එක්ක සෙට් වුනු කෙල්ලෙක් නැවත ගමට ගොස් අරූව ෂේප් කරගෙන ඌව බැඳගෙන ජීවත් වන හැටි ගැන සිහින මැවූහ.

කාන්තා සැලූන්වල අක්කලාගේ සහ පොඩ්ඩක් විතර අයියලාගේ වික්‍රම ගැන තේරුම් ගත්තේ පසු කලක දීය. නවදැලි හේනේ දා ගිය වැඳිරි මෑල්ලන් පවා ජැකලින් ෆර්නැන්ඩස්ලා වගේ වෙස් ගන්නන්නට හැකි බවත් කච්ඡපුට අතට ගත් තලිය කටුවකින් සූරා බලා රන් තලියක් බව හඳුනා ගත්තේ යම්සේද ගැහැනියක් හඳුනා ගන්නටද මුහුණ සූරා බලන්නට වෙන බවත් පසු කාලීන අත්දැකීම්වලින් අවබෝද විය. එන්ජින් බාස්ට වඩා පේන්ට් බාස්ගේ වැඩවල වටිනාකම තේරුම් ගන්නා විට එන්ජින් බාස් කෝස් එක සෑහෙන දුරට අවසන් කර හමාරය. අඩුවෙන් මහන්සි වී වැඩියෙන් හම්බ කරන්නට තිබ්බ චාන්ස් එක මිස් විය. 

මිනිස් ජීවිතවලට එතරම් වැදගත් වන්නා වූත් මිනිසා මිනිසෙක් ලෙස පැවතීමට උරදෙන්නා වූත් ක්ෂේත්‍රයක පැවැත්ම වෙනුවෙන් සෞඛ්‍ය ඇමතිණිය ගත් කාලෝචිත වූ කඩිනම් තීරණය එනම්, රූපලාවන්‍යාගාර ලෙස මීඩියාවල හඳුන්වා දෙන සැලුන් හෙවත් බාබර් සාප්පු නැවත විවෘත කිරීමට ඇය ගත් තීරණය ඉහළින්ම අගය කරමි. මීටරයේ දුර පවත්වාගැනීමටත් හැමවිටම මුඛ ආවරණ පැළඳීමත් සේවාලාභීන් මෙන්ම ශිල්පීන්ද දැඩිව අනුගමනය කරනු ඇතැයි බලාපොරොත්තු වෙමි.

ඔය ගමන්ම "දෙවෙනි ඉණිමේ" ඉතුරු ටිකත් රූපගත කිරීමට අවසර දෙන්නේ නම් ජන ජීවිත පරිපූර්ණ වනු ඇත.

ඉස්තූතියි!!!



03 May 2020

ඉස්කෝල කතා



මේ කොරෝනා අස්සේ ඔන්නොහේ ගෙදෙට්ට වෙලා වගාවක් කරං ඉන්න අයට කියවන්ඩ පරණ ඉස්කෝලේ කතාවක් කියන්ඩ හිතුවා. මේවා මට වෙච්ච දේවල් නොවන වග කරුණාවෙන් කියන්ට ඕනෙ. මොකෝ මම ඉස්කෝලේ හිටියේ ජීව විද්‍යා පන්තියේ හෙවත් අනිත් එවුන්ට අනුව කන්‍යාරාමය හෙවත් කොන්වන්ට් එකේ නිසාත්, ඒ කන්‍යාරාමයේ කියන්ඩ තරං වැදගත් දේවල් සිද්ද නොවෙච්ච නිසාත්, මට සිද්ද වෙලා තියෙනවා අනුංගේ කතා හොරාකාලා මගේ වගේ ලියන්ඩ. මගේ වගේ ලියන්ඩ වෙන්නේ වෙන එකෙක්ගෙං අහගත්තු කතා කියද්දි අගට දාන "ලු" කෑල්ල දැම්මම කතාවේ රසය අඩුවෙලා කතාව නිකං කරපිංචා නැති කිරි හොද්ද වගේ වෙන නිසා. (කොරෝනා අවු අස්සේ ගෙදර කරපිංචා ඉවර වෙලා.හදිස්සියේ වවන්ඩයැ.)

ඔන්න මේ සීන් එක සිද්ද වෙන්නේ අපේ ඉස්කෝලේ වාණිජ අංශයේ එහෙම නැත්තං කොමස් එකේ.

කොමස් එකේ උං ඔය විද්‍යා දිනය, කලා උළෙල වගේ "කොමස් ඩේ" එකක් ලෑස්ති කළේ වෙන දේකට නෙමෙයි කෙල්ලො ටිකක් ඉස්කෝලේ ඇතුළට ගෙන්නගෙන තමුංගේ වැඩ පෙන්නන්න. කෙටියෙන් කිව්වොත් පොරත්වය පෙන්නලා කෑල්ලක් සෙට් කර ගන්න. ඇයි ඔය වැඩේ සංවිධානය කරන අස්සේ හිතුන හිතුන වෙලාවට ඉස්කෝලෙන් පනින්නත් ඇහැකි.

ලොකුම සීන් එක තමයි කෙල්ලන්ගේ ඉස්කෝලවලට රිංගන්න ඇහැක් වීම. ආරාධනා පත්‍ර දෙන්න ඊට පස්සේ ඒ ඉස්කෝලෙන් උත්සවේට මොනවා හරි අංගයක් ඉදිරිපත් කරනව නං අන්න ඒ කෙල්ලෝ සෙට් එකෙං එකක් බා ගන්ඩ චෑන්ස් එකක් වදිනවා. මොකද සම්බන්ධීකරණ කටයුතු කරන්ඩ කෙල්ලෙක් එක්ක සම්බන්ධතාවයක් ගොඩනගා ගන්ඩ වෙනවනේ. ගොඩක් වෙලාවට ඉතිං වැඩේ ගොඩ යනවා. අනික ඔය කෙල්ලෝ පාරේ යද්දි ලොකු ලයින් එකෙන් ගියාට උංගේ ඉස්කෝලෙකට ගියාම තමා හැබැ ස්වරූපේ පේන්නේ. කොල්ලො දෙතුන් දෙනෙක් ඉස්කෝලෙ මැද්දෑවෙන් ඇවිදං යද්දි කූඩුවල දාපු මාර දූතිකාවෝ වගේ අර කොට බිත්තිය උඩින් ගහල තියෙන කම්බි දැලේ එල්ලිලා පෙරේත බැල්ම දානවා. "සූ සූ" ගානවා. විසිල් ගහනවා. එක කෙළියයි.

මේ මරඟන රැගුම් බලලා ආපහු කොල්ලො ටික තමුංගේ ඉස්කෝලෙට යන්නේ ස්ටාලින්ග්‍රාඩ්වලිං නාසි හමුදාව එලවලා ගෙදර යන සොල්දාදුවෝ වගේ. ගමනට සෙට් වෙන්ඩ බැරි වෙච්ච උන්ට මුං දැකපු අහපු දේවල් කියන්නේ අතිං පයින් ලුණු ඇඹුල් යහමිං දාලා නිසා ඇත්තටම වෙච්ච දේ අනිත් කාටවත් දැනගන්ඩ විදිහක් නෑ.

"පට්ට කෑල්ලක් හිටියා බං දැලේ එල්ලිලා අපි දිහෑ කන්ඩ වගේ බලාගෙන. එක කෙල්ලෙක් තව කෙල්ලෙක්ගෙ තනේ මිරිකලා දිව්වනේ බං. කෙල්ලෙක් හිටියා බං පඩිපෙලක වාඩි වෙලා. ඔක්කොම එළියේ. ජංගිය රෝස පාට එකක්. කෙල්ලෝ දෙන්නෙක් ආවා ටොයිලට් එකේ ඉඳං එකියෙක්ගේ ඇස් උඩ ගිහිල්ලා, අනිත් එකී මූන පිහදදා ආවේ, ෂුවර් එකටම ආප්පයක්."

මේවා පච කියලා දන්නවා උනත් කවුරුත් මේවා නිවැරදි කරන්ඩ යන්නේ නෑ. ඒවා හිතෙං මවාගෙන රස විඳිනවා. තලු මරනවා. "අනේ පලයං ඩෝ බොරු නොකියා" කියලා අනිත් උංගේ ආතල් කඩන්නෑ.

ඔන්න උත්සවේ දවස ආවා. කට්ටිය උදේ ඉඳං වැඩ. කරන ඇති වැඩකුත් නෑ. නොකරන දෙයකුත් නෑ. පස්ස කැඩිච්ච කඩියෝ වගේ එහෙට දුවනවා මෙහෙට දුවනවා. හෙනම සීන් එකෙන් ඉන්නේ එන කෙල්ලොංව හසුරුවන්ඩ බාරදීලා තියෙන උන් ටික. අත් දිගට දාලා ටයි දාලා, කොණ්ඩෙ පීරලා, පොළව මට්ටමට ඩිංගක් විතර ඉහළිං පාවෙනවා. උංගේ හීනේ උත්සවෙං පස්සේ හිස් පන්ති කාමරේකට  ගිහිං කන්‍යාභාවය අහිමි කර ගන්ඩ. පව්. ඒ දවස්වල අපිට තිබ්බ හීන.

බරපතලම වැඩේ බවලත් උදවියට වැසිකිළි පහසුකම් සපයන එක. පිරිමි පාසලක වැසිකිළි කොයිවගේද කියලා අමුතුවෙන් කියන්ඩ උවමනාවක් නෑ මගෙ හිතේ. කවුරුත් දන්නවා.අසහනෙන් ඉන්න උන් අසහනේ පිට කරන්නේ කලාවට යොමු වෙලා. ඒ කලාකෘති හැම කලාකෘතියක් වගේම සමකාලින විචාරකයින් අතින් බරපතල විදිහට විවේචනයට ලක් වෙන ඒවා. ඒවයේ සෞන්දර්යය රසවිඳින්න හැමෝටම බෑ. කෙල්ලන්ගේ කලා රසාඥතාවය ගැන පොඩි අවබෝධයක් තිබිච්ච උන් වෙනම තැනක තිබ්බ වැසිකිළියක් තීන්ත ගාලා සුද්ද කරවලා ලෑස්ති කෙරෙව්වා.

හැමතැනදිම වගේ සවුන්ඩ් සෙට් කරන එක ප්‍රොජෙක්ටර් එක චෙක් කරන එක කොම්පියුටරේ අටවගන්න එක සිද්ද උනේ සෙනඟ ශාලාවේ වාඩි උනාට පස්සේ. එක පාරට "ආ............හ්" කියලා මහා සද්දෙන් ගෑනු කටහඬක් ස්පීකර්වලින් ආවා. කොම්පියුටරේ තිබ්බ වැලක් ප්ලේ වෙලා. වෙලාවට ඒක තප්පරෙන් නවත්ත ගත්තා. ප්‍රේක්ෂකාගාරේ කාටවත් ඒක ගානක් ගියේ නෑ. හැබැයි තිරේ පිටිපස්සේ උන්ට එයින් එහා දෙයක් නෑ. සීන් එක එතනින් ඉවරයි. උත්සවේ ගානට ගියා. උත්සවෙන් පස්සේ ආව කෙල්ලෙක්ට අතට අත දී ගත්ත එක තමයි අර කන්‍යාභාවේ නැතිකරගන්ඩ බලං හිටපු උන්ට යන්ඩ පුළුවන් උන උපරිම දුර. සියල්ලෝ සතුටින් විසිර ගියා.

කතාවේ ඉතුරුටික කියන්ඩ කලිං එක චරිතයක් හදුන්වලා දෙන්ඩ ඕනේ. ඒ දවස්වල කොමස් එකේ අංශ ප්‍රධානියා උනේ "ලොක්කා" කියලා කොල්ලො හදුන්වපු ලොකුලියනගේ සර්. සිරා ඩයල් එකක්. ඉගැන්වීමේ පුදුම හැකියාවකුත් තිබ්බා මගේ හිතේ. (මම ඉගෙනගෙන නෑනේ). කොහොම උනත් කොල්ලෝ යනු මොක්කුද කියන එක ගැන බොහොම ලොකු දැනුමක් තිබ්බ ගුරුවරයෙක්. කතාකරද්දි දත් අතරින් හුළං යෑම නිසා විශේෂ උච්චාරණයකින් කතා කළේ. ලොක්කා බල්ලන්ට බයයි කියලා දැන ගත්ත කොල්ලෝ කොමස් එකේ උඩ තට්ටුවට නගින තැන හොරිකඩ බල්ලෙක්ව කොහු ලණුවකින් ගැට ගහගෙන කන්ඩ දිදී තියාගත්ත කාලෙකුත් තිබ්බා.

කොල්ලො අර තල්ලට දිව තියලා "ටොක්" කියලා සද්දේ දාන එකට ලොක්කා කැමතිම නෑ. කොල්ලො ලොක්කා එනවා දැක්කම "ටොක්" ගාලා හැංගෙනවා. එක දවසක් කොල්ලෙක් ලොක්කට කියනවා මෙහෙම.

" සර් මේ කොල්ලො සර්ට "ටොක්"(කටින් සද්දේ දාන ගමං) ගානවා නේද? අපි දන්නවනේ සර් "ටොක්" ගානවට කැමති නෑ කියලා. එහෙම උං සර්ට "ටොක්" ගාන එක හරි නෑනේ සර්. ඕකුන්ට ආයේ "ටොක්" ගෑවොත් දෙන්ඩ ඕනේ සර් ආයේ "ටොක්" ගාන්නැති වෙන්න. මූත් එක්ක එකඟ වෙන්නද නැත්තං මූටත් ගහන්නද කියලා ලොක්කට හිතාගන්න බැරි උනා.

තව කොමස් එකේ හිටියා ලස්සන ගුරුවරියක්. අපේ වයසේ දුවෙක් හිටියට බොහොම තරුණ පෙනුමට හිටියේ. එතුමියත් කොල්ලො ගැන හොඳ අවබෝදෙකින් හිටියා වගේම අති දක්ෂ ගුරුවරියක්.

හරි දැං ආයෙත් පරණ කතාවට යමු.

ඩේ එකෙන් පස්සේ දවසේ කොමස් එකේ හෙනම සාකච්ඡාව. දොර ගාව එකෙක් මුරට තියලා එක පන්තියක උන් අතිශයෝක්තියෙන් කතාව. "අඩෝ පට්ට වැල ඩෝ. ලොක්කගෙයි ****** මැඩම්ගෙයි. ප්‍රොජෙක්ටරෙන්නෙ පෙනුනේ. ලොක්කගේ ***** මෙන්න මෙච්චර විතර ලොකුවට දැක්කේ...... " එකෙක් දැක්කා වගේ විස්තර විචාරයක් දෙනවා. අනිත් උනුත් අරූට මිස් වෙච්ච අලංකරණ දාලා අතුරු කතා එකතු කරලා වර්ණනාතික්‍රාන්ත ගද්‍ය කාව්‍යක් බවට පත්කරනවා. දොරගාව මුරට තිබ්බ එකා තනියම "හිකි හිකි" ගාන්නේ මොකද කියලා බලන කොට තමයි දන්නේ ලොක්කා සෑහෙන වෙලාවක ඉඳං දොර ගාවට වෙලා තමුං කිසිදා අත් නොවිඳි ලිංගික අත්දැකීමක වීඩියෝ සාක්ෂි එකා එකා දිග අරින හැටි අහං ඉඳලා කියලා. ලොක්කා මුරට හිටපු එකාට කට වහං ඉන්න සංඥා කරලා කතාව රස විඳලා.

පන්තියේ කොල්ලො ටික පන්තියෙන් එළියට ගෙනල්ලා දණ ගස්සවලා ලොක්කා නෙළපු නෙළිල්ල අපේ පන්තිවලටත් පෙනුනා.
"අනේ සර් මේ පාරත් හිටලා."
"පාර හිටින්ඩ නෙමෙයි තොපිට පු* පැලෙන්ඩ දෙන්නෙ අද. යකෝ තොපේ දෙමව්පියෝ වගේ ඉන්න ගුරුවරුන්ට නේද තොපි මේ අවලං කතා හදන්නේ"

කතාව ඉවරයි. දැං පසු කතාව.

ලොක්කා කොල්ලන්ට ගැහුවට අමානුෂික විදිහට ගැහුවේ නෑ. වෛරයක් හිතේ තියාගත්තෙත් නෑ. ඒ පන්තියට වෙනසක් නැතුව ඉගැන්නුවා. කොල්ලොත් ඉගෙනගෙන අද රටේ තැන් තැන්වල වැදගත් විදිහට ජීවත් වෙනවා. කොල්ලො ලොක්කව විහිළුවට ගත්තට ගුරු ගෞරවේ නැති උනේ නෑ. කවදාවත් කොල්ලෙක් ගුරුවරයෙක්ට අතක් උස්සල නෑ. පස්සේ කාලෙක විදුහල්පතිතුමාට දූෂණ චෝදනා ආව වෙලාවක ශිෂ්‍යයින්ව උද්ඝෝෂණ සඳහා යොමු කෙරුනේ විවිධ බලවේග මගින්. විදුහල්පතිට කඩේ නොයන ගුරුවරුන්ට විරුද්ධව ශිෂ්‍යයින්ව උසිගැන්වුනා. ගුරුගෞරවේ නැති උනා. හොඳ ගුරුවරු ඉස්කෝලේ දාලා ගියා. අසූචි ගොඩක් උනා.

සමහරු හිතයි යකෝ මේ කොල්ලෝ මහ නැහැදිච්ච හැත්තක්නේ කියලා. වයසට යනකොට සිද්ද වෙන ලොකුම අවුල තමයි පොඩි කාලේ හිතපු විදිහ අමතක කරන එක. දෙපාර්ශ්වයම අවබෝධයක ඉන්න තාක් කල් සහ සීමාව නොපනින තාක් කල් හැමෝම සතුටින්.